Ieder jaar weer overvalt het me: het is alweer december! Voor veel mensen de leukste maand van het jaar, ik heb vooral veel drukke herinneringen aan mijn jeugd in deze maand. Bij ons was het nooit een normale Sinterklaas of Kerst.
Toen ik een meisje was van zo’n 6 of 7 jaar oud, waren mijn ouders al drukke middenstanders. Mijn moeder had een grote kapsalon en mijn vader had twee fotozaken, met toen nog alleen zwart-wit fotografie, wat wij zelf ontwikkelden. Mijn vader maakte ook foto’s. Mijn oma deed als ‘bijzaak’ in bloemen, dus er moesten rond deze tijd altijd honderden kerststukjes gemaakt worden en daar hielp ik dan bij. Iedereen liep echt van ‘s morgens vroeg tot ‘s avond laat tussen de haarrollers, fototoestellen en kersttakken met rode linten.
Kerstboom vol echte kaarsjes
Het was een chaotische tijd, die de decembermaand altijd speciaal maakte. Sinterklaas kwam ook nog even langs – dat bleek mijn oma te zijn. Echt een heel strenge Sint, waar ik nu nog de kriebels van krijg als ik eraan denk. Maar, we kregen onze jaarlijkse handschoenen, sjaals en mutsen van de goedheiligman. Ik en mijn broertjes natuurlijk altijd weer verbaasd dat die Sint wist dat onze handschoenen, sjaals en mutsen van vorig jaar al versleten waren. Oh ja, en we kregen op de groei gekochte schaatsen. Die waren dus altijd te groot, waardoor het onmogelijk was om er het ijs mee op te gaan. Te komisch allemaal, als je er nu aan terugdenkt.
Ik begreep op dat moment niet wat er precies aan de hand was met mijn vader en zijn tranen
De boom optuigen
En tussen alle drukte door maakte mijn vader altijd werk van het optuigen van de kerstboom. Dat ging niet zomaar! Als je geluk had en liet zien dat je verstandig genoeg was, dan mocht je de boom mee helpen optuigen. Dat privilege werd mij al vroeg gegeven. Spannend vond ik het om engelenhaar en kaarsenknijpers zo goed mogelijk in de boom te plaatsen. Er mocht natuurlijk geen brand uitbreken omdat ik die knijper verkeerd had geplaatst! Ik kan jullie vertellen: gelukkig is dat nooit gebeurd en bovendien brandden de kaarsjes alleen maar als wij met z’n allen bij de boom zaten. Maar toch, het speelde toch altijd door mijn hoofd.
De tranen van mijn vader
Onze boom had altijd prachtige zilveren ballen en linten. We hebben nooit een andere kleur gehad in onze kerstboom. En tot op de dag van vandaag vind ik zilver dus nog steeds het mooist als ik mag kiezen. Het had iets betoverends. Mijn moeder was ondertussen verantwoordelijk voor een geweldig kerstdiner, wat ze ieder jaar weer op tafel toverde. En mijn broertjes en ik zalen ook ieder jaar weer helemaal geknipt en gladgestreken op onze stoeltjes lief te zijn (althans zo kan ik het me natuurlijk alleen maar herinneren!).
De eerste kerstavond voelde heel formeel – en dat was het ook. Een van de weinige keren dat ik mijn vader zachtjes zag huilen bij het horen van de kerstliederen die uit de platenspeler galmden, gezongen door niemand minder dan Mahalia Jackson. Wat een tijd was dat. Ik begreep nooit wat er toen aan de hand was. Later pas begreep ik dat het emoties waren geweest die hoorden bij het terugblikken op een roerig en bijzonder jaar, met alles wat het ons had gegeven. Denk daar ieder jaar weer aan terug en realiseer me ook ieder jaar weer dat ik bevoorrecht ben met mooie herinneringen die ik nog steeds mag koesteren. Over niet al te lange tijd begint alweer een nieuw jaar met hopelijk veel nieuwe herinneringen voor de volgende kerst.
Ik wens jullie alvast heel tevreden feestdagen toe ♥
